inizio XIII

Julienne de Cornillon, in Acta Sanctorum, 5 Aprilis, 28, 1200-1220.

Quodam tempore Juliana venit ad eam, quam præfati sumus, juxta ecclesiam S. Martini Reclusam, [visitans Evam Reclusam,] a qua cum omni devotionis affectu suscepta est. Sed cum ipsa Reclusa hospitem suam prospexisset multum debilem & infirmam, ipsam in solario super lectulum collocavit: erat autem Vigilia Dedicationis ecclesiæ memoratæ, sed hoc ipsa quæ advenerat, ignorabat. Sensit attamen post paululum, [cognoscit in spiritu esse Vigiliam Dedicationis ecclesiæ:] & agnovit excellentiam solennitatis instantis, non alio sibi quam Spiritu sancto revelante, & ipsam, usque ad oblivionem totius debilitatis & infirmitatis, dono suæ gratiæ perfundente. Surrexit igitur velociter, & cum omni celeritate, sicut illa quæ vere ebria erat, non vino sed spiritu, gradus descendit solarii, in quo jacuerat; & per fenestram reclusorii, veluti volando, ingredi festinabat. Trahebatur siquidem, in impetu spiritus vehementis, [visa Christi patientis imagine, præ dolore animi deliquium patitur.] loci amore, in quo tantæ solennitatis mysteria noverat, recolenda. Cui occurrens Reclusa dixit: Non, Domina mea, sed pro nostra Dedicatione jam instante, juvate me altare meum diligentius adornare. At illa, libenter; inquit. Cum autem aperuisset Reclusa Veronicam suam: Christi Virgo fixit occulos ad imaginem Salvatoris: quæ statim nimio correpta dolore, ex memoria passionis Christi, ad terram corruit & defecit. Reclusa autem accepit eam in ulnas suas, & ipsam in lectulo reclinavit. Cupiensque ipsius dolorem vel pellere vel lenire, dixit ei: Quiescite, Domina mea, quoniam dolor passionis Christi jam abiit & recessit. At illa: Verum est, inquit, quod recessit; sed tamen ipsam passionem sustinuit. Post aliquantulum vero temporis spatium, cum audisset pulsari campanam festivam, quam dicunt Benedictam, [rapta in exstasim]ecclesiæ memoratæ; per fenestram sibi propinquam fixit oculos in cæli firmamento, raptaque in spiritu tam mirabiliter extitit, ut nullo signo vitæ in ipsa remanente, credi potuisset veraciter expirasse; nisi quod tincta & pallida paulo ante ora ipsius, nunc quasi lilia candebant; genæ colore roseo vernabant; oculi vero ejus, tamquam duo crystalli, radioso lumine rutilabant. Quos cum diutius in firmamento cæli fixos immobiliter tenuisset, clausit, aliquod membrorum suorum penitus non movendo. Deinde ipsa Reclusa, quæ familiare obsequium præstabat sic affectæ, [auditur cum SS. Petro & Paulo colloqui.] audivit ipsam cum beatissimis Petro & Paulo Apostolis colloquentem. Post hæc, quos clauserat, aperuit oculos; & videns Reclusam prope assistere, obstupuit, & dixit: Eamus. At reclusa: Et quo, inquit, Domina mea, ibimus? Quæ respondit: Romam ad Apostolos. Evigilans siquidem a somno sui excessus, eo modo quo Petrus, qui olim in transfiguratione Salvatoris tria tabernacula volebat fieri, nesciebat quid loquebatur. Et numquid ipsa ebria erat? Ebria plane, sed spiritu: sic etenim loquebatur, acsi ipsa, adhuc in mortali corpore degens, ea facilitate posset Apostolorum limina perquirere, qua ipsi corpore exuti ipsam poterant in spiritu visitare.

Testo in italiano

Julienne de CornillonJulienne de Cornillon (1192/3 – 1258), detta anche Julienne de Liège, ottiene dal Papa l’istituzione della solennità del Corpus Domini. La sua vita è narrata da un monaco che non l’ha mai conosciuta personalmente e si affida quindi a testimonianze. In un episodio si racconta che Julienne, in visita presso la Beata Eva Reclusa di s. Martino di Liegi, vedendo la veronica dell’amica, sviene identificandosi con la Passione di Cristo.

Link al testo


GUTE-URLS

Wordpress is loading infos from clicart

Please wait for API server guteurls.de to collect data from
www.clicart.it/giacomo/Displa...

Scopri di più da Veronica Route

Abbonati ora per continuare a leggere e avere accesso all'archivio completo.

Continue reading